Yaklaşıyor sessiz sonum Şiiri - Nazım Ercan

Yaklaşıyor;
Üşüyor ve hissediyorum, ağlamaklı bir gecenin sonundan çıkıp giden bir gölgeydin sen. Eğilmiş tüm cesetleri toplamaya gidiyorum gelir misin? Bir beden bulsam kendime, alaca bir sabahta konuşup ikna etsem benim olması için, izin vermesi için kullanmama kendisini. Bir ruh’um ben, ölmüş bir ruh beklide, yitirdiğim bedenimi yarı aksak ararken bulduğumdu o. Hissediyorum üşüyeceksin,alkolik bir ressam gibisin ey sen nasıl çizmişsin hayatımı bir baksana.Yüreksiz gölgelerle oynuyorum oyunumu, avare bir ruh benimkisi avare,şekilsiz,eciş bücüş. Nur yağdı bit pazarına, eskimiş ruhumun pazarlığına geldi iki iblis, kim bilir satarım belki.
Sessiz;
Avare bulutlar gibi gözlerim benim, ne yaptığı nereye baktığı belli olmayan taşıllaşmaya yüz tutmuş bir bedenin desteğinde bakıyorum sana. Ey yaratıcı. Neyim, neyim, neyim.Bir isim ver bana, sevdiğin olsun, birde beden yepyeni, kaç bedendir aynı şey bırakıyorlar ve gidiyorlar.Gördün mü o ağlayan bebeği? Geldi diye ağlıyor dünyaya, ağlayarak da gidecek tıpkı yaşadığı gibi. Benim o evet, evet benim tüm yoları bırakıp olmayanı arayan.Yarattığın şu ucubeye bir bak.Bak ve sorgula sende kendini.Sorgula ki yapmayasın aynı hatayı.
Sonum;
O geceyi hatırlıyorum; şarkılar söylediğim son geceydi o.Yağmur yüklü bir gözbebeğiyim artık, kaç yürektir nemli, kaç yürektir kötürüm.Bir tırtıl gördüm bu gün. Yağmur sonrası sarılmış sımsıkı bir ağaca kelebek olmayı bekliyordu.Dertleştik biraz;
-Merhaba nesin sen?
İnsan diyorlar bana yakışmasa da üzerime.Sen nesin peki.
-Mükemmelliğim ben, yaşamım, sevdayım, güzelliğim, mutluluğum, kısacası senin olamadığın her şeyim ben.

Nazım ERCAN Kış 2002