Yakıyor Güneş Şiiri - Muallim Ayhan Bingöl

Alev ayaklarıyla yerde gezinir güneş
Kaldırımlardan yüzümüze fışkırır ateş
Sukuta dalmış yeller duaya kalkmış eller
Maziyi özlemle arar balıklı mavi göller
Yeşile mi küsmüş yeryüzü. haberimiz mi yok?
Yoksa sarı renge mi sevdalanmış yeşilden çok.
Toz duman hayat yaşıyoruz çaresiz gün be gün.
Ağlayan çocuk gibi su diye ağlarız her gün.
Sarı toz bulutlu gök yüzünü kaplamış gölgeler.
Pınardan köylü kız boş dönüyor elinde helkeler.
Çeşmelerde yosun lekeli kırılmış kurnalar.
Gökte bulut göçmeye hazırlanmış turnalar.
Boğar oldu sıcak bizi ancak buzlar kandırır.
Ter akar, yüzümüz,ipte çamaşırı andırır.
Çatlamış bir yaşlı eli gibi yeryüzünde toprak.
Güzü beklemeden dalın da yorulmuş yaprak.
Sevinçten ağlayan kayalar sukutta hüzünlü,
Eskiden akardı sular şiir gibi vezinli..
Ömrü yarıya inmiş dalında bahçede güllerin.
Bir iklime düştük ikiz kardeşi oldu çöllerin.
Toprakta bitmez olmuş artık ne çiçek ne pıtrak.
Ağaçlar kurumuş gölgesinde nasıl oturak.
Uğurlanırken son yolculuğa, neslimize biz,
Bıraktık geride kirli gök, yer, toprak ve deniz.