Yakıp Gittin Vefasız Şiiri - İbrahim Yavuz

Ufuklara kilitli hüzün dolu gözlerden
Bir duygu seli gibi akıp gittin vefasız
Hiç mi pişman olmadın söylediğin sözlerden
Ciğerime köz döküp yakıp gittin vefasız

Ya sabır deyip sustum yatışsın diye kin’im
En son sözün çıldırttı tepeme çıktı cin’im
Ben yediğim darbeden inlerken inim inim
Sen kapıyı çarparak çıkıp gittin vefasız

Hani bu aşk ölümsüz tam bir ömre bedeldi
Her şeyi silip atmak sana ne kolay geldi
Ateşe düşmüş gibi feryadım dağı deldi
Başıma kaynar sular döküp gittin vefasız

Ne diye katlandım ah bu çileye ne diye
Kırık dökük anılar kaldı bana hediye
Bir daha aşık olma bir daha sevme diye
Yüreğimi yerinden söküp gittin vefasız

En zorlu engellerin üstünden aşıyordum
Gelecekle ilgili hayaller taşıyordum
Ben kendi alemimde ne mutlu yaşıyordum
Ocağımı başıma yıkıp gittin vefasız

Bu dert beni bitirdi bunalımlara itti
Pusulayı şaşırdım aklım başımdan gitti
Duygularım körleşti yaşama şevkim bitti
Başımı bin bir derde sokup gittin vefasız

En büyük felaketten daha beter şer gibi
Bunca yıllık ömrümü bir lokmada yer gibi
Benden sonra yaşamak sana haram der gibi
Şakağıma bir kurşun sıkıp gittin vefasız

Senden başka kimseye olmadı eyvallahım
Bir gün çıkar elbette yanına kalmaz ahım
Neden bu hale düştük bilmem neydi günahım
Kafama bin bir soru takıp gittin vefasız