Yakınma İnsan Şiiri - Kemal Tekir

Ey insan yakınmayı,
Bırak hep sızlanmayı,
Sahip olduğun nimetleri,
Hep görmezden gelerek,
Bardağın boş yanına,
Bırak odaklanmayı.
Bırak ta aşk ateşi,
Pişirsin her yanını,
Sağlasın olgunlaşmanı,
Kamil insan olmanı.
Sende ki derdi nimet,
Sayanlar da var belki,
Sanma sakın hayatı
Dikensiz gül bahçesi,
Gülü sevmek istersen,
Dikenlere katlanmayı
Öğreneceksin bil ki.
Her gecenin sabahı,
Vardır kışın baharı,
Her karanlık tünelin
Vardır çıkış kapısı,
Sonun da aydınlığı.
Hayat,inişli, çıkışlı,
Engebeli,dalgalı,
Onları aştıkça biz ,
Oluruz dayanıklı.
Suçlama kaderi,şansı,
Suçlama hiç Dünya'yı,
Sorunların çoğu hep,
İnsanlardan kaynaklı.
İyilik te,kötülük te
Gelir hep insanlardan.
İnsan hayatımızın ,
Hep odak noktasında,
Merkezinde aslında.
İnsan kendini düzeltirse,
Azalacak sorunlar da,
Sızlanma ve yakınmalar da.
Bize verilen cana,
Beş duyu organımıza,
Düşunen aklımıza,
Suya,toprağa, havaya,
Güneş'e,Ay'a,Yıldızlara,
Bakıp ibret aldığımız da,
Bedava yaşıyoruz aslında,
Yan gelip yatmadan,
Çalışmak,çabalamak,
Emek sarfetmek gerek,
Tutunmak için hayata,
Olacak o kadar da.

Kemal Tekir.