Yakınma Şiiri - Ayşe Uçar

uyandı gün
açtılar gözlerini altın rengine banmış mimozalar
sırt sırta vermiş başı dumanlı dağlar
fısıltı dilinde bir türkü tutturmuş
yelkeni yırtık rüzgârlar

uzayıp gider günler aylar ufak ufak ruhumu saran sancılarla
anlayamadığım köküne erişemediğim bir tutkunun
ürettiği sanrılar mı bunlar
kim bilir

ya da olumsuz bir düşüncenin kısır tohumları mı
her gün beni arayış denizlerine kül gibi savurup atan
her gün beni içine çeken vehim kaygıların
dirençli ayaklarına çivileyen
asılsız yaralar mı

geçmesem artık bu yolları yoruldum
hayal olup kalsa bilinmezlikler yolu yokuş çıkmazlar
katlayıp kaldırsam bu başıboş savruluşları
içimdeki suskunluğu filizlendiren
dönek yalnızlığı kör kurşunlarla
vursam

iyileşir belki de
döngüsel oyunların tuzağında bitkin düşen ayaklarım
uçarak koşarım sürüldüğüm o yaz bahçelerine tekrar
sevdiğim ne varsa toplanır etrafımda kışlarım döner bahara
yıllar öncesinde gözlerimin yeşilinde düşünmeden söndürdüğüm
g ü l ü ş l e r i m i yeniden y a k a r
y â r dediğim y a r a

.........

1302202510:38