Yakınan Acılar Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Yine kanamaya başladı yüreğim,
Akşam güneşi altında yer yer kanayan deniz gibi.
Ne serin rüzgarlar merhem oldu yaralarıma,
Ne durgun suları çimdikleyen yağmurlar,
Boşuna bağlamışım umutlarımı yorulmuş martılara;
Umarsız bakar bakar
Dururlar.

Güvendiğim dağlara bembeyaz karlar yağdı içimde,
Elimde kaldı uzandığım dallar, kırılmış kollar misali,
Yine çarmıhlarda buldum perişan bedenimi,
Yine gözyaşlarım süzüldü gözlerim yerine avuçlarımdan,
Yine diplerinde kaldım Gayya Kuyuları ‘nın,
Yine anladım insanların neden boyunlarına süsler taktığını
Kurbanlarının.

Onun içinmiş anam-babam, gözlerimi süslediğin,
Onun içinmiş işlediğin hayallerime kendini, pul pul,
Onun içinmiş süslenmesi dudaklarının gülücüklerle,
Nereden bilebilirdim karşılaşacağımı
Tanrı ‘nın her günü
Ölümlerle.

Seni tanıyınca öğrendim ölümlere gel gel etmeyi,
Seni sevince öğrendim ölümlere kol-kucak açmayı,
Sarmaş-dolaş yaşamayı acılarla,
Sızıları bedene dost edinmeyi,
Kızılcık şerbeti içtiğimi söylemeyi, kan kusarken,
Dilimin yerine acılarım yakınmaya başladı,
Susarken.

(Hikmet BARLIOĞLU (1933-2003) 'nun
SON GÜNEŞ isimli Serbest Şiirler 'inden > 57-58/100)