sen geceyi, ben sabahı koydum
yatağın yumuşak pamuğuna
ıslandık böylece bir sel ikliminde
ezilen yalnızlığımız kadar yakındı
aklımızda kalanlar
ah biz, obur belleğin hangi yankısıyla yattık?
beni bir yalan kıldı,
ellerinin kayalıkta çiçek açtırma telaşı…
(dönüverse, okşardım
yüksek bir dağı çağırırdı tırmanışım
dönüversem okşardı
yüzümde – unutmak gereği- bir gülümseme)
…ve insanlar bize
saat seslerini duyabileceğimiz kadar yakındı
Kayıt Tarihi : 7.6.2008 11:43:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!