Yakın Şiiri - Remzi Çakın

Lice’m!
Bir deprem oldun, sarsıldın…
Ustalar sana kibrit çöpünden ev yaptı
Kolay yakılsın diye.
Aydınlığı çalınmış gün kaybolurken karanlıkta
Uyandı düşten RAMBO…

İrkildi, silkeledi başını ve kuşandı.
Rap dedi,
Rop dedi
Ve kükredi.

Neron Roma’yı,
Saddam Halepçe’yi,
Yobazlar Sivas’ı yakar da,
Ben yakamaz mıyım Lice’yi? ...

Öyle bir yakarım ki!
Camdan su,
Tahtadan kül,
İnsandan kömür çıksın!

Ve yakıldın…
Yakılmış kentler arasında
Tarih oldun…
Artık bacaların tütmeyecek,
Bulutlara inat.
Büyümüş de küçülmüş çocukların
“Tatlı melodisi” yakamayacaklar.
Kürsülü kahveler
Öksüz bakacak akşamlara.
Akşam sohbetleri özlem olacak
Senden uzak.
Adın…
İstanbul’da,
Milano’da,
Roma’da
Dillenecek bundan böyle
Lice’m!