Yakılanlar Değil, Yakanlar Utansın

(Madımak’a Ağıt – IV. Şiir)

Yakılanlar değil,
yakanlar utansın!
Kalem yandı,
Saz yandı,
Düş yandı…
Ama kararmadı aydınlık!

Otel duvarları is oldu,
Ama o is,
bir halkın alnına değil,
yakanların ruhuna sinmeliydi!

Ne ilahiler kurtarır sizi,
Ne ezber ayetler…
Çünkü yaktığınız insanlar değil,
insanlığın vicdanıydı!

Susmak suçtu o gün,
Alkış tutmak daha büyük bir cinayetti.
Kimi kameraya gülümsedi,
Kimi "yakın la yakın!" diye haykırdı…
Ve şimdi hepsi tarihin utanç sayfasında
birer kara leke olarak duruyor!

Biz, unutmadık!
Madımak, sadece yanmadı:
Hesap sordu bize,
ve hâlâ cevabını bekliyor!