adam, onlarca umudunu bağladığı hayallerinin gözlerinin önünden bir bir yok olduğunu görüyordu
içini üşüten bir duygu kaplıyordu yalnız kaldığı anlarda..
sanki ölümün o soğuk nefesi tüm hücrelerinde dolaşıyordu..
kanının çekildiğini hissediyordu...
bazen gözlerini kapatıp o umutlarını bağladığı hayallerinden bir tanesini seçip
rüyalanıyordu güpegündüz..
yüzünde oluşan o istemsiz kendi küçük ama anlamı büyük gülümsemelerden anlaşılırdı umutlarında yolculuğa çıktığı..
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta