Yakılacak Mektuplar 4 Şiiri - Mehmet Taş

Can,

Susuz çöller gibiydi yüreğim. Sanki bütün dünya nimetleri serilmişken ayaklarıma,aç bir çocuğun tedirginliği vardı Karanlıklarda kaybolmuş da, manasını yitirmiş bir arayıştaydı ruhum. Ne sahte kahkahalarda neşe vardı,ne de belirsizliğe duyulan sitemde hüzün.
Hayat,bir şeyler yazılması gerekirken boş kalmaktan sararmış bir sayfa gibiydi...
Ta ki,sen karşıma çıkana kadar....
İçimde tarifi mümkünsüz kıpırtılar başladı birden. Manasını yitirmeye yüz tutmuş duygular birer çağlayan oldu da ruhumu kavuran çöl rüzgarlarına serinlik kattı. Her gün görmeye alıştığım gün ışıltıları bir başka doldurdu odamı. Şimdi zaman seninle başlar ve seninle dolar günler geceler boyu.
Nereye baksam sen görünürsün
Sen gibi gülüyor,
Sen gibi yürüyor
Ve sen gibi kokuyor herkes
Kahretsin...
Sensiz olamayacak mıyım

Buna Aşk mı diyorlar can
Sence, hayatı yeni baştan mı yaşamaya başladım....
Renkler eskisi kadar mat değil şimdi. Çizgiler eskisi kadar hoyrat çizilmemiş. Araya giren mesafelerde bile çaresizlik yok.Sevmiş olmak,hiçbir karşılık beklemeden sadece ve ancak kayıtsız şartsız sevmiş olmak yeterli değil mi..
Hayat sevebildiğin müddetçe yaşanmaya değermiş.
Ve sen sevildiğin müddetçe güzelsin...
Hep güzel kalacaksın