Yakaza Şiiri - Hasan Turgut

Kör mum gibi yanıyorum,dibime vermeden ışık.
Yanar iken üşüyorum,sende gel kendine titre
Ben bu derde alışığım,pervane buna alışık.
Yanarken düşer damlalar,saymadım ki kaç bin litre

Avazım çıkmaz yanarken,düşmez duvarlara gölge.
Yarelenir parelenir,özümde derya bin bölge.
Aşka hudutmu çizilir,aşka munhasırmı belge.
Bedenim aşka zekattır,yanan gönüllere fitre

Dolaşır durur pervane ,yanar narin kanatları.
Kabul oluyor böylece,zikirleri evratları.
Söndürmüyor kor alafı,bağ’ra alsam imbatları.
Sarsam derin yaralara,çare olmaz merhem,kitre.

Kâh semada dolaşır da,kâh aleme yansır akis.
Bu akis hep nuranidir,gönüllerde eylemez is.
Bu makamda olmaz korku,Bu dergahta olmaz yeis.
Neyden ilham alıp olmuş,altı delik tahta fifre.

Neyzen üflerken gönülden,başı omuzuna yaslı.
Ben yanarım nar alevde,alevim yüz yıllık paslı.
Nedir bunun kerameti,sorsam nedir bunun aslı.
Askın hallerinden olsa,yürek buruk,garip çehre.

Aşk meclisinde okudum,yanmak denen ilimleri.
Ben yaşadım ve ben gördüm,Hallaç gibi dilimleri.
Toz almak maksatlar ile,dövdük çulu,kilimleri.
Biz aşığız haktan gelen,resülde nübüvvet mühre.

Korda iken dirilirde,can bulur kafeste canlar.
Kaybolur tüm Masivada,rütbe,mevki,,makam,şanlar
Bunu ancak yanan görür,bunu ancak yanan anlar.
Son bulur tüm fanilikler,tamamlanır cümle devre.

Düşer köz misali alaf,gaiplerden behr alır.
Titrer durur canda fitil,alev yaktıkca behr alır.
Tükenmeye yüz tuttukca,narın korundan mehr alır.
Bir çile bitmeye yakın,lütuftandır kutlu kehre

yakaza - ilahi ilhamla gaflet uykusundan uyanma