Yakarışlar Şiiri - İbrahim Ykr

Düşüncelerimle yapayalnızım
Açtığım her müzikte bogulmak
Hissi arıyorum. En yüksek dozajda
Ses istiyorum

Aynaya dönüp iç sesimle konuşuyorum
Bunları anlatırken kendime
Kendimle konuşuyorum.

Bir ses yankılandı odamda ibrahim diye
Kısık ve özlem duygusu olan bi ses
Birini arıyormuş hissiydi
Gözlerimden yaşlar yere döküldü.
Her akan yaş agrıtıyordu başımı

Evet ağladım usulsüzce
Bu ayrılığın orkestrasıydı
Çalanda hüznün parçası
Nakaratında sen vardın
Ne zaman beaite tutu kaldım
Sen geliyordun aklıma
Ve ayrılık saatiydi
Halbu ki kum saati'ne aşktı

Ses kesildi, elim ayağım buz tutdu
Bir dahada olmamak üzere
Gölgemi arıyordum bi ara.
Oda yok olup terketmişti beni
sen gibi terketdi
İnsan terkedermiydi sevdiğini?
Dedim, ve kendime sözler verdim.
Kabullenmekti

Ayaktayken yıkıldım
Ve deliye ugramış vaziyette
Kendime öfke kustum
Olamazdı, sus ibrahim sus dedim
Yankılandı sesim, buydu ritim
Tutmuştu yankılar beni
Kabullenemedim
Bir sen vardın benden öte
Bir bu aşk vardı
Ben ölümü unutmak istedim

Sokak lambaları aydınlatırken
Geceyi, bir dilek tutdum
Aynı dilekti bu.
Senle karşılaştığım anda ki
Aynı dilekti.
Seni diledim kendime
Ve sustum içimde
Hayaller kurup batıranda bendim
Ben neydim?

Tek bir satır yazmak istedim
Kin kusarken sabaha
Ve üzüyordum durduk zamanda
Kendimi, acaba gönül ne yapıyor.
Oda özlemişmidir ibrahim'i
Bu ikisi ne olacak?
Eger özlese dönerdi.
Dönse severmiydi?

Şimdi anlıyorum hayatımı
Neyim olduğunu, bir şeyler eksik
Sonu olmayan yokuştu
Gönül bence yokuşun başında
Ama bilmiyordu o yokuş bitmeyecek
Tekrar koşacak cigerleri deliye
Dönene dek! Gönül bu inatçı,
Ama bir gün ögrenecek hayatı.

Tırnaklarım sızlıyordu
Beynim duraklamış
Zamandan kopuk
Yeni bir insandım
Hayat bu muydu?
Yok oluş sonmuydu?
Aşk yokmuydu?
Gönül gelmiyecek mi?
Bilmeyecek mi beni?
Unutabilcek mi tek askını?