Yakarış (II) Şiiri - Emir Eren

Terkediş…
Bir akşam üstü treni gelir alır götürür seni benden
Korkudan gizlenmiş aydan cesaret alıp
dünyayı kızıl karanlığa boğan bir akşam üstü…
Hasretli yolcular beklerken bu treni
Ve özlem en çok o an yakışır yüreğime
Gözlerine baka baka özlemek seni…

Yitirip gözlerimde küllenen umudu
Tutup ellerinden teslim ederim seni
Veda kokulu vagonda sana ayrılan yere
Özlem koyarım avuçlarına
Dönüp arkamı giderim…
Akşam üstü treni homurdanarak alır götürür seni benden
Belki de içimde ona beslediğim öfkeyi hissettiğinden…

Bekleyiş…
Bir akşam üstü
İki akşamüstü
Her akşamüstü
Üstümden atamadığım özleminde beklerim
Hasretli yolcular bir sonraki istasyonu beklerken
Ben aynı istasyonda seni teslim ettiğim veda kokulu vagonu beklerim
Akreple yelkovanın gidiş saatinde buluştuğu an
Gelişini yarınıma erteleyip ve umudumu savrulan küllerime
Dönüp arkamı giderim
Akşam üstü treni güle oynaya alır götürür sevdalı yolcuları
Belki de içimdeki sevdayı bilmediğinden…

Yakarış…
Bir akşam üstü, dalar gözlerim korkusuz ayın aydınlattığı dağ yamaçlarına
Kaygısız kayalara
Dingin topraklara
Yeşil yaprağını karanlıkla gizleyen papatyaya
Seni sorarım…
İçimden bir yakarış cümlesi gelir, susarım
Dayanamam, söylerim…
Sen duyamazsın, inanmam ben bile kendime

Duyma içimde ki bu hasretini yalvarırım…
Duyup ta gelmemen incitir
Bilirim duysan da gelmezsin…