Bu sonuncu valizdi.toplamıştı herşeyini,bütün eşyalarını,duvara sinen yanlızlığını bile.............ne kadar çabuk geçmişti zaman.yine gelmişti o an! ! içinden bu son olur inşaallah dedi.soğumuş çayını yudumlarken düşünmeye başladı..............bebekleri büyüten,evlendiren,anne eden,vefasız dostlarla tanıştıran isimleri bile unutturan zamanı düşündü.ve sonra sahip olamadan yitirdiklerini.........gözleri takıldı bir noktaya,çekmek istemedi bakışlarını.donuklaştı.çevirseydi kafasını bu aleme ne vardı ki sankigönlünü özge yerlere koymuşlardan başka.... ağlamak istedi gözyaşları aktı içine kimseler duymadı.yaradanından başka.titreyen elleri habercisiydi çaresizliğinin,incinen günlerinin yarasını duydu.adı gibi biliyordu bu izleri hayatı boyunca taşıyacaktı.
Yalan dünyanın biçareliğinden aldı kendini.bıraktı yüreğini asıl dergaha,yöneldi sevgilisine düşüncelerini bir bir çekti ruhunu kenara bırakmışlardan........
İşte sevgiliye giden o yerde gül tarlasın da en son o nur perdesinin kalktığı yerde merhamet ve cennet kucağında koydu alnını secdeye............acizlikten titreyerek
Ben geldim rabbim affet.... dedi
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
