Yakarış Şiiri - Mehmet Şerif Cebe

YAKARIŞ

Goncaydık, dikenler arasında,
Açmaya çalışan,
İki yıldızdık gökte,
Sessiz parlayan,
Dalgalar arasında fener olup ışıyan,
Tipide dimdik ayakta kalan!
Gül gibiydik, dikenlere inat açan!

Dişini gösteren sırtlanlar arasında,
Peyk olmamaya ant içtik aramızda!
Çektik başa geleni, eğmedik başı,
Çektik içimize, alnımıza çarpan taşı!

İndik ovaya, gördük ki yollar çok dar,
Biri kızıl, biri Asena’lı, iki yol var:
Uçurdu bizi yuvamızdan, kızıl bulutlar,
Gittiğimiz şehirdeyse ulurdu kurtlar!

Binmiştik karıncanın kırılmaz sırtına!
Görünmüştü; ancak aydan bize dünya!
Atlayıp mahmuzlamıştık cesaret atını!
Kim çıktıysa önümüze, yıktık tahtını!

Ey eski dost, ey "Dost kurban!"
Sormadın, geldi geçti bunca devran,
Sormadım, ne haber vardır dosttan:
Gel görüşelim gökyüzünde,
Dostluğun şirazesi kopmadan!

Dostumuz gül yüzlüydü!
Yanakları, Isparta gülüydü,
Ulus’un güler yüzlüsüydü,
Bilmiyorduk, meğer son günleriydi!

Görünür, bize de sonunda tünelin sonu,
“Keşke sorsaydım!” dersin bir gün onu,
Anlarsın kaybettiğinde Körhatlı dostunu."
Gelir bir gün, "Eğlence ve oyun!” un sonu!
Anlarız dünyanın kaç bucak olduğunu!