Yakarış... Şiiri - Mecit Aktürk

Rahmansın, biz âciz; nefs önünde diz
Çökenlerden etme bizi Yâ Rabbi.
Rükûsuz, secdesiz, huzûra dinsiz
Çıkanlardan etme bizi Yâ Rabbi.

Verdiğin emânet başların tâcı
Duyduk hitâbını bildik amacı
Gönül sarayına nefret ağacı
Dikenlerden etme bizi Yâ Rabbi.

"Taşınmaz" "ağır yük" vermedin, hâşâ
Tuzağı gösterdin, us koydun başa
Zoru gördüğünde takılıp taşa
Bıkanlardan etme bizi Yâ Rabbi.

Parayla ölçerek pazu gücünü
Kaçıran bedbaht çok ipin ucunu
Muhtaç gördüğünde, varken, avcunu
Sıkanlardan etme bizi Yâ Rabbi.

Kör edince gözü gafletin kumu
Hata eder beşer, nûr sanır mumu.
Amel tarlasına günah tohumu
Ekenlerden etme bizi Yâ Rabbi.

Mâdem ki bu dünya imtihan yeri
Sınıfta kalmamak; budur beceri.
Haksızlık görünce kendini geri
Çekenlerden etme bizi Yâ Rabbi.

Akleden zannedip her nefes hîbe
Beyhûde harcayıp un sermez ipe.
Rahmet deryasında yüzerken, dibe
Çökenlerden etme bizi Yâ Rabbi.

Yaprağın vâdesi dolar hazanla
Beşerin göç vakti en son ezanla
Az-buçuk sevâbı gıybetle, zânla
Dökenlerden etme bizi Yâ Rabbi.

Şeytan çağırsa da her gün meşkine
Dünya değişilmez Allah aşkına
Aldanıp, hevâyı gönül köşküne
Sokanlardan etme bizi Yâ Rabbi.

Meyledip devrânın bozuk demine
Kanmadık şeytanın tatlı yem'ine.
Şirkin batağında cehennemine
Akanlardan etme bizi Yâ Rabbi

Beyne yük olsa da her "niçin", "neden"
Tevekkülle çıktık her cendereden.
Kâinat mülküne dar pencereden
Bakanlardan etme bizi Yâ Rabbi.

Hevâ hoş gelse de can denen kuşa
Çarpıyor kanadı zamanla kışa.
Ömür takviminde yaprağı boşa
Yakanlardan etme bizi Yâ Rabbi.