Yakari Şiiri - Akın Korkmaz

O bizim mahallenin çocuklarından biriydi
Ne de olsa aynı kuşağın çocuklarıyız biz
İlk ve tek Kızılderili arkadaşım minik Yakari

Ahırın önündeki çadırda pinekleyen reis
Gündüz vakti uykunun gözüne vururdu
Köy meydanında ortalık süt liman sessiz
Reisin ağzındaki çubuktan duman çıkardı
Yakari Küçük Şimşeği dörtnala koşturup
Tahta çitin üstünden korkusuzca atlardı

O dere senin bu tepe benim hep cirit atar
Ne de olsa her zaman ona göz kulak olurdu
Gökyüzünde usulca süzülen Büyük Kartal

Hayvanlarla konuşur doğa çocuğu Yakari
Öylesine sevecen ki karıncayı bile incitmez
Beyaz adamlara benzemez o bir Kızılderili

Bir de Gökkuşağı vardı öyle güzel mi güzel
Kabilenin inci tanesi güler yüzlü küçük kızı
Gökkuşağı bizim keratanın burnunda tüter
Gökte ararken yerde burduğu bir güzellik
Yağmurla güneşin gökyüzünü süsleyen aşkı

Sen Kızılderililerin masum çocuğu Yakari
Bugün o güzel soyun kurutulmuş olsa da
Ne olur hep aynı çizgide devam et hayata
Beyaz adam senin yörene hiç uğramasın
Rüyanda bile görecek olsan dinleme sakın
Onun boyundan büyük yalanlarına aldırma
Olur ya günü birinde büyümeye kalkarsan
Durmadan yalvarır yakarırım gece gündüz
Beyaz adamın günahları lügatine girmesin
Hani cinayet, soykırım, sömürge, tecavüz