Yakamozlar ölünceye kadar

kainatın en görkemli çağlayanı
cennet kokulu saçların tel tel dökülürdü anlına

yanaklarına sarkılmış
zülüflerine takılırdı parmaklarım

bayramlık urbalarını giymiş
haylaz çocuklar gibi şımarırdı dokunuşlarım

içim içime sığmazdı

gözlerimden sayısız yıldızlar kayardı
her birinden yanımdayken bile bir seni dilediğim...

senli mısralar dökülürdü lal kesilmiş dilimden
suretini ezberletirdim gözlerimdeki titreyen sevince

okşardım gözlerimle
gül tenini sen uyurken dokunmadan içim tireyerek

yüreğim delirirdi
fırlayıp çıkacakmış gibi çukurundan
soluğun nefesime değince ölürdüm son nefesim gibi

şiirler okurdum güneş sabaha merhaba derken
sen duymazdın saçlarının her telini okşayıp bir bir öperken

gamzelerinin gizemli deltasından
güller derdim kucak kucak geceler boyunda

yakamozlar ölünceye kadar...

gelişinle
ömrüm artık hep bahardı kışlar geride kalmıştı
şiirlerden kopmuşcasına asi nehirler misali çağıl çağıl gelmiştin

uyandırmadan seni sarılırdım kokunun boynuna
öperdim öperdim dudaklarım yanıncaya kadar öperdim...

böyle sevmek bana sevilen sen olunca
böylesi sevilmek bir sana yakışır gülleri kıskandıran harikam....

Hasan ODABAŞ