Yakamozdum Ben Şiiri - Kenan Kervan

Ağır geldi bu seferki mağlubiyet,
Kaldıramadı ruhum bu şiddetli sarsıntıyı.
Oysa ne çok yenilgiler gördüm şu hayatta ama,
Bu sonuncu darbeyi atlatamadım.
Dağıldım...

Artçı sarsıntılarını yaşıyorum şimdi bu son depremin.
Gene başlıyor yüreğimin sızısı, tam bitti derken.
Ayakta kalmaya çalışsam da her şeye rağmen,
Enkaz yığınına dönmekten kurtulamadım.
Yıkıldım...

Gözlerimde eylemler var uyumamak için.
İsyanlar çıktı beyin hücrelerimde durduramadığım.
Ne uykusuzluklar gördüm, ne isyanlar bastırdım da,
Bu seferkini beceremedim.
Yenildim...

Hep aradım yıllarca huzuru denizlerde.
Buldum sandığım anda kaybetmişim meğer.
Şimdi ne bir limanım kaldı sığınacak,
Ne de yeni bir liman arayacak gücüm kuvvetim.
Bittim...

Artık ne ay semada yükseliyor, nede hırçın dalgalar bitiyor.
Oysa durgun denizdeki Yakamoz’dum ben.
Şimdi ararken geçen mutlu günleri özlemle,
Gözümden akan yaşları tutamadım.
Ağladım...

Bitsin artık bu dalgalar, durulsun denizlerim.
Bu bitmeyen yolu yürümek zoruma gidiyor.
Derin sulara batmaktan kurtuldum ama,
Gözlerimdeki yaşlardan boğuldum.
Yoruldum...
Oysa; durgun denizdeki Yakamoz’dum ben.