Yakamoz Şiiri - Kubilay Demirkaya

Bir yüzün rengârenk, bir yüzün sönük
Hiç bakma kör hayat yandan gıygacı
Ruhum yerindedir kıbleye dönük
Sen mi çok şirinsin, ölüm mü acı?

Yalan bir tutaçsın, ölüm bir gerçek
Gözümden perdeyi sök deli ebed
Bil ki, çarpık ezel huzme verecek
İşte o an naaş’ı kapar mücerred.

Sardığım hicranın derdi muannit
Gönlümün içine dal mertlik gülü
Zehirli gür bağlar ruhumda girift
İfrağ merdiven buz, huruşan çölü.

Bir siyah tülbendin içinde güneş
Daralsa her ufkun, delirir irfan.
Ateşten çalınan sıcaklık bir eş
Yanacak suda var, içeceğin an,

Yer çatladı içten, vazgeç karanlık
Akıbet ışıkta: ışık toz gibi.
Dağıldı ebed de meçhul aralık
Sıyrılıp geçsem de yakamoz gibi.