Yakamoz Şiiri - Ahmet Mansuri

Zaman doluyor gün azalıyor sensiz
Sebepsiz bir ölüme şahit oluyor gözlerim
Denizde ki bir izmarit misali kıyıya vuruyorum
Bir yakamozu arar gibi gözlerim
Varlığında ışık arıyorum
Okadar karanlık ve üşüyorum
Gece güne doğarken seni arıyorum
Gün geceyi araken ufukta
Güneş turuncu olurken
Bir sahilde Göz bebeklerinin kahvesinden içiyorum
Ne akıl arar bundan sonrasını nede gözlerim
Sır bir ölüm misali imkansızlığımı zorluyorum
Bundan sonrası daha kolay
Alkışlar arasında yada bakışlar arasında
Yalnızlığımı paylaşıcak birini bekliyorum
Bu sen değilsin
Bu kesinlikle sen değil