Yakamoz… Şiiri - Soner Atik

Yakamozumdun sen benim…
Issız gecelerimin dert ortağı,
Işıl ışıl yanardın ta şuramda,
Ama şimdi niye yoksun ki yanımda?
Sensizliğin ezikliği çökertmişken benliğimi,
Senden küçücükte olsa bir umut ışığı yok ki.
Sen bu kadarda ruhsuz olamazsın.
Gidemezsin dünyamı başıma ykıpta.
Ne fark eder ki?
Zaten yapmışsın yapacağını,
Öldürmüşsün sendeki beni.
Yanmış bu gönül unutur mu seni?
Unutur mu sence her şeyi?
Yakamozumdun sen benim…
Ay çıkınca o da kaybolur ya hani;
İşte bende öyle kaybettim seni.
Senin için avazım çıktığı kadar bağırsam da;
Nafile duymazsın ki beni.
Hangi kuvvet alabildi seni benden?
Unutmuş gibisin o sözlerini;
“Beni senden kimse alamaz” dediğini.
Artık düşmanım biliyorum seni,
Çünkü sen aldın benden seni.
Ne yazık ok yayadan çıktı bile,
Hiç kederlenme boşuna,
Ne yapsan da artık nafile.
En son sana yenildi bitti sevgim,
Seni sana ve her şeyinle bıraktım.
Sadece kaldı bildiğim;
Yakamozumdun sen benim…