Yakamoz Şiiri - Nurten Hıdıroğlu

Yakamozların elleri,kolları yok.
Dokunamazlar.
Ruhları da yok.
Sevemezler.
Yalan bir ışıltıdır onlar.
Bir bakarsın yok oluverirler.

Keşke onlar gibi olmasaydın.
Yalanı kendine dost tutmasaydın.
Bencilliğini sevgine katık edip,
Aşk diye yaşamasaydın.

O ayrılık saatinde
Siyahlar giymişti gece.
Bize ağlıyordu gökyüzü.
Ama benim içimi acıtan,
Yağmur damlaları değil,
Senin sevgisizliğinin
Yüzüme bir tokat gibi çarpılışıydı.
Gözyaşlarım yağmurla yarıştı
Büyüdü,büyüdü
Sel oldu, nehir oldu.
Boğazımda bir yumru,
Son sözüm “ELVEDA” oldu