Yakamoz Şiiri - İsmet Erdal

Bir arabalının güvertesinden
Güneşin raksını izledik
Dün
Mehtaba dönük

Zaman güne elvadasını sunmak üzereydi
Dalgalar hengamedeydi henüz

Arzular çıkınından sıyrılmış
Toplanmıştı bir noktada
Mavera kaidesinden
Bir türkü tutturmuştu kainat
Sırılsıklam olmuş güneş
Akşamın alacasına inat
Doğrulup diz vuruyordu derinden
En dokunaklı nağmesine ram olup huzmeler
El alıp zamandan
Başlamıştı icra-yı raksa

Uzayıp uzayıp gidiyordu raks
Geniş kulvarlarla açılmadaydı ruhumuz

Örtüsünden sıyrılıyordu asuman
Açıldıkça dönüyordu felek
Siyah dehlizler aydınlatarak
Semazenler geliyordu dergaha
Sonra daralıyordu daralıyordu
Gözler kaybediyorduk ufukta

Bir sandal ritim tutuyordu uzakta
Özlem sallıyordu
Sanki vuslatı sallıyordu
Martılar kanat kanat
Şenliğe özgürlük saçıyordu
Bitimsizlik yudumluyordu yüreğimiz
Hava kararıyordu
Ufuk sönüyordu
Körfez kabarıyordu
İstemler bir bir dağılıyordu
Arabalı rıhtıma yanaşıyordu