Yakamoz Şiiri - Mehmetcan Aysevinç

Sonsuz mutluluğa ulaşabilmek için, gelecek planları kurup bugünlerini unutan, yaşamayı
unutan, yaşamı unutan bu insanlara ne oldu?
Sonsuz mutluluğa erişebildiler mi sahiden?
Peki ya geçmişin izlerini atamayan insanlar; onlar ne yaptılar?
Her günü umutsuz yaşayan bu insanlar yaşamanın ne olduğunu hatırlayabildiler mi?
Her sonda bir yalnızlık vardır. Bu durağa gelen insanlar elbet bir süre sonra gideceklerdir.
Elbet bir gün var olduğumuz o yokluğa geri dönecek ve o karanlıkta yaşama umutlarımızı
yitirmeden, yeniden var oluşumuz için zaman denen kavramın lehimize işlemesini
bekleyeceğiz...
Er ya da geç insanın ölümünden sonra yalnızlık yeniden boy gösterecektir.
Yalnızlık, karanlıktır.
Karanlık ise sonsuzluktur ve sonsuz karanlığımıza renk katacağımız tek gerçeklik
mutluluktur.
Her ne olursa olsun mutlu olabilmektir hayat.
Güneşe erişmeye çalışmak, gelecekte mutlu olabilmek için bugününüzden vazgeçmek
aptallıktır. Bugünü olmayanın yarını da olmaz.
Hiçbirimizin yarınının olabileceği kesin değildir.
Yarın çok geç olabilir...
Her günümüzü son günümüzmüş gibi yaşamak, her şeye sahip olmayı beklemek yerine
elimizdekileri her şey yapabilmektir asıl mutluluk.
Sonsuza dek mutlu olma hayali kuracağınıza, bugününüzü mutlu kılın.
Çünkü yarın çok geç.
Ve zaman akıp gidiyor yaramaz bir çocuk gibi durmadan.
Bir kelebek misali narin hayatımız ve bir tebessüm kadar kısa aynı zamanda.
Ne yaparsak yapalım yetişemiyoruz zamana.
İşte o vakit anlıyoruz tanrının varlığına...
Durdurulamıyor!

Hayat mı?
Küçük bir rüzgârın esintisi kadar tatlı ve bir fırtınanın bitmek bilmeyen öfkesi kadar
şiddetlidir.
Zaman mı?
Bir çocuğun tebessümü kadar kısa ve bir kum saati gibi durdurulamaz.
Yalnızlık mı?
Sonsuzluğun, kocaman bir yokluğun içinde özgür olmak, sanki bir boka yarayacakmış gibi.
Aşk mı?
Bir bebek kadar masum, bir çocuk kadar yaramaz, bir ihtiyar kadar huysuz ve tek kişilik.
Yaşamak mı?
Almina gibi. Dağın tepesinde açan, küçük bir çiçeğin ümidi gibi.
Umut mu?
Varlığın kadar kesin, yokluğun kadar sessiz...