Yakalandım Kabusların Sesine

Uykuları kaçmış bin azapla sineden kopup gelen cümlelerimin,
Sallasam noktamın gölgesinde, yatırsam koynuna düş beşiklerimin.
Masallar anlatmaya kalmasam, yalan işitmese önünde gözlerimin.
Dindirir mi doğmak bilmeyen arsız hecelerimin mola sancılarını.

Tarifi olmaz sancıların, içimdeki yanardağın sönemeyen korlarının.
Yalancı Leyla üflesin uçuşan küllere, gölgesi düşsün şehrin semasının.
Korkusu yenilsin mesela aydınlıkla, hiç susamayan kalp çarpıntısının.
Dindirir mi aşka düşerse diyip, gölgeme saklanan benliğimin korkusunu.

Gözyaşımla çamura bulanmaz ya en kuytusu ruhumun derinliklerinin.
Gözlerimde yüzdürsem, malum bir gemi, dolu olduğu sitemlerimin.
Beyaz bir bayrak çeksem direğe, hedef olmasam sözüne, dost yüreklerinin.
Dindirir mi hüzne müptela kalbimin limanına demirleyen kırgınlığını.

Kabuslarıma yakalanırım ama böyle, haylaz bir çocuğun gülümsemesiyle.
Cümlelerimi uyuturum yine, bölünmesin suskunluğumun nefesiyle.
Korksam da, kalbime bir asma kilit, çatlasa da ruhum aşkın sesiyle.
Sitemlerime sonsuz bir sus payı, toprağın beni çağıran büyüsüyle.

Dinmesin, dilime dolanıp, kalbime ayak bağı sancılarımın bozuk notası.
Dinmesin, uykularıma musallat olan kabuslarımın zalim iç sesi.
Dinmesin, anlaşılamayan hastalıklı bir kalbin uğuldayan gıcırdaması.
Dinmese de şu ızdırabım, geceye sözüm var, bitecek yıldızların ağlaması.