Yak Gitsin Şiiri - Rüstem Badıllı 3

I

Bazıları diz çökerek yaşar,
Bazıları yumruğunu sıkarak.
Ve herkes bir lanetin gölgesinde yürür;
Kimi kaderini kabullenir,
Kimi kaderi yeniden yazar!

Bu şehir suskunların mezarlığı,
Duvarlar fısıltılarla örülü.
Her sokağın köşesinde bir isyan birikir,
Ve bazı çığlıklar,
Boğazda keskin bir bıçak gibi durur!

II

Kim öğretti sana boyun eğmeyi?
Kim zorla ezberletti sessizliği?
Kim dedi ki, susarsan unutulmazsın?
Oysa unutulursun!
Sessiz kalan herkes unutulur,
İtaat eden herkes çürür!

Gözlerinin içine baka baka yalan söylediler,
Hakkını aldıklarını sandın,
Oysa sadece sana çürük masallar sattılar.
Ama yeter!
Artık kimsenin hikâyesinde figüran değiliz!

III

Yak gitsin!
Bu şehri, bu düzeni, bu zincirleri!
Yak, çünkü bazen ateş,
Her şeyi temizler!
Ve küllerde doğanlar,
Asla tekrar ölmez!

İsyan, kaybedenlerin şarkısı değildir,
İsyan, savaşı bırakanların değil,
Savaşı kazananların mirasıdır!

O yüzden, bir adım geri atma,
Bir kez olsun yumruğunu indirirsen,
Bir daha asla kaldırmazsın!
Ve biliriz,
İlk düşenler değil,
Son ayağa kalkanlar kazanır!