Yak Beni Şiiri - Celal Odabaş

Yağmur yağıyor.
Dalıp, dalıp uzaklara,
Nefesimden buharlanmış penceremi ellerimle silerek,
Suya düşen,
Yağmur damlalarının çizdiği,
Haleleri seyrediyorum.
Küçücük bir damla,
Büyüyor alabildiğince.
Toprağa düşen,
Bir tane tohumun,
Bin meyve verdiği gibi.
Sesini dinliyorum, kulak verip.
Şimdiye kadar hiç duymadığım bir melodi.
Titriyorum...
Sanki dans ediyor dizlerim.
Tek başıma.
Yapa yalnız…
Hay Allah!
Deli miyim ne...
Üşüyorum.
Sana olan özlemim,
Gittikçe çoğalıyor.
Özleminle,
Seninle,
Daha çok seninle olmak için
Üşümek yetmez...
Islanmalıyım.
İliklerime kadar ıslanmalıyım.
Yüreğime düşmeli damlalar.
Yüreğimde büyümeli haleler.
Özlemin kadar.
Sen ve ben,
İkimiz;
Ne kadar çok ıslanırsam,
O kadar uzun sürer birlikteliğimiz.
Kim bilir,
Belki de uzanıp yanına,
Yalnızlığıma inat;
Güzel bir uyku çeker,
Hasret gideririm düşlerimle.
Bakarsın,
Rüyamda seni görürüm.
Islandım,
Üşüyorum.
Titriyorum...
Yeter artık...
Güneşim ol...
Ateşim ol...
Isıt beni,
Kurut beni,
Yak beni ey sevgili…
Yak beni!