Yahya Pamuk Şiirleri - Şair Yahya Pamuk

Tanrım ne çok sevdim
vurgun kadınları, körpe rüzgarları
dökülmüş yaprakları
geçen mevsim ben miydim
bu şehir ve babam kokan sokaklar
yağmurlar, haksız ayrılıklar

Bakma günle gülüştüğüme
ben de sırıtıyorum senin gelişine
dün böyle değildi bu güneş
gözlerime gölge değince
hüzünlerimde sen yoktun
sevincime neden koştun ayrılık

Tanrı seni fısıldadı
benim çocuksu yüreğime
budadım bütün umutlarımı
senliyim sensizlikte
benzettim çiçeklere bakışlarımı
gözlerimde kaldı esmer gölgelerin

Bazen sevdiğimiz sızlar
hatta gözlerimize batar bakınca
bir serzenişle kaybederiz
gül vakti çatınca
oysa bir akşamüstüdür hayat
bir güneş doğumudur uyanınca

Çocukken
kırdığım camdan
rüzgâr girerken evimize
bulutları görebiliyordum
annemin gözlerinde

Ağaçlar da sever
bir bahçıvanın ayak izini
sadece sen sevmedin
yaprak altındaki resmimi
resmim hüzün, resmim yanık
güze düşürdün esmer yüzümü

Bu şehirde gelincikler yetişmez
Oldum olası dağlarına ters düşer
Yapma karanfiller uzanır ellerden
Kırgın sözlerle aşk tarifi yapılır
Her köşeyi aldatıcı bir göz seyreder
Benim gibi uzanmazlar uzaklara

Sadist duygunun esaretinde
Ektim emekçi topraklarımı
Suladım yağmurun sevabıyla
Gizlice yöneldim akşamına

Dalmadım ki sensiz rüyalara

Herkes gönlünce sever
orda veya burada
çoğu aşk itilip yuvarlanır
uçurumdan aşağılara
bense susamış bir ağaç
yeşermişim uçurumun kenarında