17 yaşında bir lise öğrencisiyim. Hayatın bu denli zor ve sahte olduğu bu devirde, kendimi de, sevdamı da diri tutmaya çalışıyorum. Bunları da şiirlerim ile yapmaya çalışıyorum...
Gecenin karanlığı çöküp te yalnızlaşınca sokaklar
Benim dünyam o vakit aydınlanır, o zaman düşler başlar
Gördüğüm her bir nesnede, dağda, taşta, kuşlarda ve böceklerde
Ve yolların karanlığında
Yüzün ay gibi ışıtır, her yer parlar
Kalbimin sesini işitiyorum
Ağlıyor, çığlık çığlığa
Gözlerim artık etrafı görmüyor
Pınarlarından yaş değil, kanlar akıyor
Aksın da...
Bazı geceler kaçar uykum
Gözlerim, feryad eder
Kendine, yalnızlığına, haline...
Sadece gözlerim var çünkü
Gönlüm artık işlevsiz
Kim demiş, gülüşün daha güzel çiçeklerden
Papatyadan, sümbülden laleden...
Kim demiş, yüzün aydan daha aydın
Gözlerinde gördüğüm kalbim
Vallahi gönlüm sana yangın...
Ne gerek sevdiğim?
Ağlamak mı, gülmek mi
Koşmak mı, yürümek mi
Yoksa en zoru
Beklemek mi...
Ne kadar sevdiğim?
Etraf karanlık, ıssız ve hava kirli
Her yer soğuk, insanlar, duvarlar...
Gökyüzü mavi değil artık;
Siyah...
Hiç birşeyin tadı kalmadı,
Saatler çoktan gece yarısını geçmiş,
Sessizlik çökmüş, onu dinliyorum
Sensizlik çökmüş, onu dinliyorum
Güneş büyük bir sabırla bekliyor doğmayı
Yeni bir günü ısıtıp aydınlatmayı
Sevdiğim,
Yoldayım şimdi sana geliyorum
Hava kapalı, yağmur yağıyor
Bu yağmur bizim yağmurumuz
Altında biz ıslanalım
Ay ışığında...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!