Kırıla döküle yosun tutmuş kalbimizden biz mi sorumluyuz?
Peki bizi bu viran hale getirenler,
Ruhumuzu çürütüp, kalbimizi taşlaştıranlar,
Merhamete uğramamış kalplerinin karasını bize çalanlar,
Hani nerede onlar!
Onlar pamuk gibi mi?
Yalnızca biraz huzur istemiştik hasis hayattan.
Belki bir deniz kenarında,
Belki çisil çisil yağmur altında,
Aynı şarkıyı mırıldanarak...
Belki kuru ekmeği bölüşürken bile şükrederek,
Yahut her nerde ne yaşarsak yaşayalım;
Her doğan güneş yeni bir umuttur, sevdasıyla açıyoruz gözümüzü günışığına.Fakat kanadı kırılmış kuşun çaresizliğiyle ıslanan kirpiklerle veda ediyoruz, soluksuz bırakıldığımız ayaz geceye...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!