Yağmurun Hafızası Şiiri - Mesut Yüksel

Yağmurlu bir Kasım sonunda,
Yürüyorum, şehrin herhangi bir sokağında.
Kendimi arıyorum, kaybolmuş bir hissizlikte.
Sisli aynalarda yansıyan gölgemle konuşarak…

Adımlarım yavaşlıyor,
Yağmur birikintilerinde manevra yaparken ayaklarım,
Her damla, kozmik bir hafıza taşıyor sanki.
Gökyüzü, kainat arşivinin tozlu raflarını siliyor.

Islandıkça, temizleniyor, arınıyor ruhum,
Ve çıkmaz sokaklarda kaybolurken,
Zamanın ruhumda kıvrılan ince yollarını hissediyorum…

Havanın kasveti içime işliyor,
Kaldırımlardaki her ayak izi, konuşuyor benimle;
Ezilmiş geçmişlerinden dert yanıyorlar.

Yollardaki her durak, bir zaman geçidi sanki.
Bekliyorlar, geçmişin yolcularını,
Tüm hesaplaşmalar, vicdanın alevinde eriyor.

Ve işte bir araç geliyor, sessiz ve kadim...
Ruhları alıp götürecek,
Her damla yağmurda, her adımda,
Kirlenmiş anıları temizleyip,
Yeni hayatlara açacak kapıları...

Ve insanlığın tertemiz başlangıçları,
Bir çiçeğin sabah güneşiyle açması gibi,
Her damla yağmurda, her adımda,
Mümkün kılacak, sonsuz bir sevgiyi