Yağmurun Gözyaşları Şiiri - İsmail Gökkuş

Sokak lambalarının altında ince bir sızı gibi yağıyordu yağmur. Her damla gökyüzünden değil unutulmuş kalplerden düşüyordu sanki. Kaldırımlar, yılların yükünü taşıyan eski bir kitabın sayfaları gibi nemli ve yorgundu.

Elif elinde yıpranmış bir şemsiye ile ağır adımlarla yürüyordu. Bu şehirde yıllar geçmişti ama hiçbir sokak ona yurt olmamıştı. Her köşe başı tamamlanmamış bir cümlenin boşluğu gibiydi; eksik bir ses eksik bir yüz, eksik bir bakış.

Yağmurla yıkanmış bir bankın önünde durdu. Bankın tahta sırtında silik harflerle yazılmış bir cümle vardı: “Beni hatırla Belki de o yazmıştı, belki de unuttuğu biri Çünkü bazı acılar silinmezdi, yalnızca sessizce taşınırdı.

Çantasından eski defterini çıkardı. Kapak arasında kurumuş yapraklar, hiç gönderilmemiş mektuplar ve yarım kalmış cümleler vardı. Kalemi eline aldı, yağmurla beraber elleri de titriyordu.

“Bir gün” diye yazdı, “yağmur diner mi bilmem. Ama her damla geçmişimi çoğaltıyor. Bir çocuğun gülüşünü, gençliğin kırık düşlerini ve arkasından susulan bir adamı hatırlatıyor.”

Bir damla sayfanın kenarına düştü. Mürekkep aktı, harfler dağıldı.

Harfler dağıldıkça içinde sakladığı acı da suya karıştı.

O sırada uzaklardan ince bir piyano sesi duyuldu. Ses paslı duvarları, dar sokakları aşıp kalbine değdi. Her nota yarım kalmış bir cümlenin devamı gibiydi.

Elif mırıldandı:

Belki de yağmur gökyüzünün değil insanların gözyaşlarıdır

Defteri kapattı, banktan kalktı. Su birikintilerinde kendi gölgesi kırılıyordu. Gökyüzü hâlâ ağlıyordu ama onun içinde bir şey hafiflemişti. Bazen insanı iyileştiren tek şey başkasının gözyaşına karışan kendi gözyaşındır.

Sokağın ucunda kaybolmadan önce son kez arkasına baktı. Bankın üstünde iki serçe birbirine sokulmuş yağmurun altında sabırla bekliyordu.

Gülümsedi. Ve şehrin üstüne düşen yağmur bir süreliğine yavaşladı.

İsmail Gökkuş