Yağmurun da diner Şiiri - Selahattin Yetgin

Beni yakan, yıkan, tarumar eden fırtınalar,
Sustukça dilimi kaybettiğim nice mevsimler,
Yıllardır karlar içinde üşüdüğüm kara kışlar
Bitti, bitti artık ömrümü yiyip bitiren aşklar...

Yalan düşler içindeki savrukluğunu gizle yüreğine. İçindeki yaban atlarını sal ülkenin bozkırlarına. Gözlerine çektiğin sürmeler gün olur boğarlar seni. Korku labirentlerinden geçmekten vazgeç artık. Yıllardır güftesiz bir şarkı gibi mırıldandım seni. Yıllardır yalandan kurduğun dağlara tırmandım bıkmadan.
Sevdandan vazgeçmeyi istediğim anlarda kendimi zamansızlığın en ücra köşelerine attım. Bitimsiz yollara düştüm her sana yanıp yakılışımda. Gönlümü teselli ettiğim bu hoyrat anlarda kaçışlarından anlamlar üreterek geçirdim vaktimi. Seni yargılarken bile sevdiğimi bilmedin, senden aşk dilerken kırılan yüreğimden kopan feryatları duymayayım diye son kez diz çöktüm önünde, son kez aşkına muhtaç olduğumu söyledim.
Bu fırtınalar da biter dedim kendime. Her yağmurda sular çarptım yüzüme. Her fırtınada karıştırdım anıların defterini. Elbette olmayacak dualara durmuştuk. Olmayacak şeyler istemiştik birbirimizden. Sevgimizi herşeyden kutsal bilip, herşeyden ön plana çıkardığımız o duyguyla yaşamak zor geliyordu artık bize. Sevdanı yaşatmak için olağanüstü çaba göstermiş, pamuk ipliğine bağladığımız ince çizgilerde yürümeyi becerememiş, yuvarlanmıştık tepetaklak.
Senin için boşladığım aşk'lar dostluk köprülerinden geçip tekrar 'merhaba' demişti oysa bana. Vefa duraklarında onlarla sohbete koyulduğumda anladım senin asla hiçbirşeye değmeyecek kadar basit olduğunu. Sen, kozanı asla delemiyor, minicik çevreni her saniye sabırla örüyor ve sonsuz bir yokoluşa doğru hızla yol alıyordun.
Hasret varlığına anlam katıyordu bir zamanlar, bir zamanlar ötelerde değil, beriydin bana. Ben sustukça sen konuştun, sen sustukça dilimi kaybettim. Ayrılıklar kapıma gelip gelip geri döndü. Yüreğindeki bütün bulmacaları çözmeye çalıştım yıllarca. Her talan sonrasında acıdı canım, her fırtına sonrasında dağıldı yüreğim, paralandı ellerimde.
Senin yüreğimden kopuşunu, aklımı terkedişini, acılarımı alıp bilinmezliklere götürüşünü farketmeye başlayınca, sevdanın bittiğini de anladım. Çıktığım nice yokuşların sonu gelmiş, sana yürüyüşüm sona ermişti işte. Benim kadar savruk, senin kadar taş yürekli iki insanın çıktığı bu yolculuk ne çabuk bitmişti anlamakta oldukça zorlandım.
Hüznümü yarına tebessüm olsun diye sarıp sarmalamıştım oysa. Sonu görünmez bir şiirin kelimelerinden tutunarak sana yürümek, bulut bulut gözlerinde huzura ermek için aralamıştım yüreğinin kapılarını. Ellerim ayrılığa yapışmış, yüzün alev ormanlarınca yakmıştı yüzümü. Seni her yüreğimden söküp atmak istediğimde akşamlar izin vermediler bana. Kelimelerimiz suskunluğun inine saklandıkça, bana kalan yalnızlık, bana kalan içimi titreten düşüncelerim oldu.
Düşüyorum işte yüreğinin zirvelerinden. Devrilmiş kadehlerde titreyen bir el olurum belki de. Kaçışım yangınından değil, rüzgarından. Hayallere ağıt yakmaktan usandım, usandım özledikçe solan gül yüzüne bakmaktan. Nazlı yüreğinde sessiz ağlayışlarını bilmeyeceğim bundan böyle. Gözyaşlarının ayrılığa çıkan sularında izlemeyi beceremediğimiz bir film, yetişemediğimiz bir seans olarak kalacak yaşadıklarımız.
Hoşçakal sevdam. Acılarımı bana bırak giderken. Titrek ellerinle taşıyamazsın onları. Yalanlarla ördüğün kozanda asla barınmaz onlar. Talan olmuş düşlerimden de çık ne olur. Eve geç kalan çocukların suçluluğunu at yüreğinden. Unutuluş karelerinde ben de bir yer bulurum elbet.
Hoşçakal ömrüm. Yüreğimin serçe telaşı durağından da ayrıl hadi. Çarpık adımlarınla kaç şiirlerimin kırılgan dizelerinden. Biliyorum bir gün yağmurun da diner. Seni beklemekten, seni düşünmekten, seni istemekten yorgun düşen şu bedenimi de, terket, terket hemen.