Yağmurun Ağzındaki Şarkıya Methiye

ne ki sarığımda suz sırar
ne ki sarkıcımda söz biriksin
ancaktır ki beni, yaban sabanlara koşmuş olsunlar
çarığımı çıkarmış olsunlar
eşeğin kulağına su kaçsın
sere serpe,utana sıkıla öpeyim dudaklarından
yeter ki elimden düşmesin uğudum
ve bilinsin
umudum göz kazacaktır her sarhoşa

Senin ki afvın mahvıma itimad eyler.
Mülk-i adem direnip yalazıma,
kızlarını boğmuş bir baba gibi,
senin afvına itimad eyler.
Yanmamış köyler,geçmemiş huylar
hep hayvanıp karşıma
suvarıp borsanın tırnaklarını
geçip de ardan hep karşıma
haylanarak Hû'sundan
medet söyler

ayine-i pâk,çâk-i giribânım gark etse ezelden
ancak taşıyacaktır Hâveran'ı gizliden.
hakkı geçmemiştir Hakk-ı zerki emmarenin hâkime.
boz bir yozu közüme de bezdirse yârim
bilir hem açmam saçlarımı ver-kaçlara,
hem kulaçlarım gayriihtiyari meczuptur tutaçlara.
Tutaçlar ki ,onlar, yârin susanmış nalçalarıdır.
Nalçalar : yâd edilmiş sevdalardan koparılmalar,
yok eyinlerinde dünyaya benzer bir mezbaha.

Ve şimdi,
dimağımı yamayarak kaçan bu acıya
hayat diyorum,
üstelik sancısı halen gırtlağımı palazlamaktadır,
hayat diyorum bu dudaklarımı,
soğuklara vasleden kancığa.
Ellerim boğuşmaktan başına iş almış
yaşı geçeli çok olmuş kalbimin
helvamı duası hin avama bırakmışlar
davamın çözülmüş bağcıkları.
Dün istiflediğim yünler
berkittiğim gece ve günler
hiç kaçırmadığım düğünler:
şimdi ensemi tokatlamakta,
söylenmemin yok faidesi paylanmama,
boşa dualanmam,
son kez göğe büyülenmem boşa
Artık ben de bulgura katık değilim
ben de kaçırdım bir kez aşkı elimden.