Geceleri ne çok düşündüm yavrumu
Karanlık odalarda
Işığın olmadığı yerde
Gözlerini aradım
Sessiz ve sakin ağlamaların ardından
Yağan yağmurun seni götürdüğü gibi
Ben seni unutmadım yavrum
Arkana dönüp bakmadın
Nizamiyeden içeriye girdiğin zaman
Babam ağlamasın diye
Ama ben senin arkandan ağlarken
Sende ağlıyordun sessizce
O kara gözlerin doluydu
Sana bakamadım
Kıyamadım ağlamana
İçimde yangınlar vardı
Seni bırakıp giderken
Kardeşinde çok ağladı
Senin türkünü dinlerken
Yol boyunca bende ağladım doyunca
Ev bomboş olmuştu
Sesin yoktu resmin vardı
Sensiz olmak nede zordu
Denizin dalgaları artık hırçın değildi
Yağmurlar yağıyordu
Gözlerim seni arıyordu
Yollar nafile bize uzak
Sen bize uzak
Kalbimiz seninle yanık
Uzun yollar yağmurlar tanık
Hasretinle yanıp kaldık
Seni bekliyoruz canım yavrum
11 Haziran 2010 Ankara
Vecdi HatunoğluKayıt Tarihi : 12.6.2010 00:02:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Abdulvahap Yıldız
TÜM YORUMLAR (2)