Yel aldı yaprakları savurup duyguların kuytu yalnızlığına sürükledi...
Gök, mavi şapkasını çıkarıp aydınlıktan siyah mateme büründü...
Kaybetmenin dayanılmazlığını kusmaktı onunki..,toprak yarinin bağrına inerken.
Topraksa bekleyişlerin en derininden hasret acısını çekerek bekliyordu..
Birden dört yanım hatta her yanım sessizlik senfonisinde ara es leri verirken..
Nefesimi duyuyordum,soluklarımın durak zamanlarında kendimi dinlerken..
Birden yok oldu..
tozlu bir şemsiye durur
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Devamını Oku
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta