Yağmurlarda Serpileyim Yurduna

Yüreğimizin karanlık sokaklarına
Ölü ozanlar ses verirken
Avuçlarımızda semazenler semaha çekilir

Aşk
Gökyüzünden ağlarken yeryüzüne
Sırtımıza yüklenen eğri odunlar
Belimizde düzelir

Vaktin zamana acımasızlığı
Soluksuz ensemizde konaklar
Kızıl güneş yakar yeryüzünü
Nehirler kan akar
Masum bir çocuk sepette bırakılır sulara
Çocuksu uzantılar arasında uzatır elini ateşlere
Büyür çocuk
İsyankâr ruhlarımıza elindeki asasıyla kafa tutar

Yaşam döngüsü içerisinde
Ayaklarımız daima yalnızlığa yürür
Ve
Kölelik ruhumuzun azalarında büyür
İsmail insanlık adına hazırlanırken ölüme
Yakup’un sırrı çözemediğimiz bedenimizde saklanır

Kurtlar kaplar her uzvumuzu
Sabır deryasında
Topuklar altından fışkıran sular temizler
Tüm günahlarımızı

Gönül dergâhında
Sabrına muhtaç olduğumuz salınır kör kuyulara
Aşk adına avunur avuçlarımızda Züleyha
Gözlerinden kan damlatır yeryüzüne
Bilesin ki beklemek
Öteden beridir farzdır ruhumuza

Kervan konaklamaz ey sevgili
Yürür senelerce
Kum taneleri ayaklarımızın altında ezilir
Günahkâr ellerimizde
Diri diri kız çocukları gömülür

Arz’dan bir süvari gelir yeryüzüne
Çile dergâhında sanki asırlarca konaklar
Gözyaşlarımız uğruna sel olur
Son peygamber son kılavuzdur bu
Karanlık gecelerimizde çekilir miraca
Ey sevgili
Bilesin ki ağlamayı unutmuş gözlerimizde
Sonsuzluğumuza yol olur
Açılan avuçlarımıza rahmetinden bereket olur
Gönül dergâhımıza nurdan ışık

Yoluna baş koyduğum
Söyle şimdi
Hangi çile hanelerde konaklayım
Hangi dergâhlarda uzatayım başımı kör bıçaklara
Yüreğime bir ses ver
Yağmurlar gibi serpileyim yurduna