Yağmurlar yağdı çorak gönüllere

Yağmurlar yağdı, çorak gönüllere
Kalktı küçük adam;
Uyandı bir yağmurun sesinde
Baktı bir pencereden uzaklara
Eliyle sildiği o camın buğusundan
Yeniden yeşerdi sevgiler…
Bir umut oldu gelen koku
Gökkuşağına dalan gözlerle…

Yağmurlar yağdı çorak gönüllere
Attı küçük adam, kini nefreti
Hafiften esen rüzgârın sesiyle
Bir ıslaklığın nefesinde
Sildi süpürdü ne varsa
Geçmişe ait sönmüş izmaritlerle
Attı bir köşeye
Ve bir daha dokunmadı
O zifir bağlamış kalplere

Yağmurlar yağdı çorak gönüllere
Papatyalar sardı;
O bembeyaz süsüyle
Kimine sarısı kaldı
Kimi incitemedi bile
Bazen umut oldu
Seviyor umuduyla
Bazen yıkık bir dilek
Bir seviyor yaprağı sığdırmamasıyla
Yine de nefret beslemedi
Küçük adam;
Gülüşlerinde topladığı
Bir papatya demetiyle
Ve bir fısıltı geldi derinlerinden
Bir yaprak daha olsa,
Sevecek miydi? Diye