Yağmurlar Seni Söyler Şiiri - Aycan Köse

“Yağmura ve yüzümdeki kadere bir neden bulamıyorum, bir annenin gözleri kadar kanlıyım şimdi…”

Yağmurlar ağlıyor ben yanı başındayım, hala. Yağmurlar seni söylüyor, sen ıslandığımı bilmiyorsun. Artık yazı yazmıyorlar saçlarına Hande, tiner de çekmiyorlar yamacında merak etme. Az önce sevişenleri kovdum yanından, terbiyesizler.

Sesini duymak istesem yağmurlar buna izin vermiyor. Ne zaman duyacağım Hande, gözlerimi yağmurlarda yitirince mi söylesene yoksa gözlerini toprağın sıcaklığında bulunca mı?

Sebepsiz bir yağmur var içerimde, bir yerlere sığmıyor artık. Bazen dalıp, gittiğini zannederim yağmurun ama nafile. Hasretin çok zor Hande; duyamamak sesini, daha da zor. Hasret yaşmağını yüzüne neden çektin söylesene?

Gözlerim ağrıyor artık uyuyamamaktan Hande, ama gözlerimin kapanmasına daha çok var.
Baktıkça sana mı geliyorum ben, yoksa sen mi bana geliyorsun, ama sen bana gelebilir misin? Galiba ben sana daha yakınım Hande…

Şimdi bunları duysan ne kadar üzülürsün belki de mutsuzum diye, belki de sana dokunamıyorum diye sende üzülüyorsundur. Toprağını düzeltiyor, dökülen yaprakları süpürüyor ama kızıyorum bazen yapraklara, neden hep yüzünü örtüyor? Belki de hasret yaşmağını yapraklar çekiyor. Ama ellerini tutamıyor, dudaklarına dokunamıyor. Sadece gitarıma dokunabiliyor. Akşamları sana hep aynı şarkıyı çalıyor ama çaldığımı duyan olmuyor, çaldığımı duyuyor musun? Belki de duyuyorsundur ama güzel çalıyorsun denmiyor artık, belki de eskisi kadar güzel çalamıyorumdur. Artık bakıyorum da yanı başında benden başka kimse yok…

Gözlerim demleniyor, gözlerim karalanıyor, gözlerim geceleniyor ama bu gece gözlerine varamıyorum Hande? Neden, yoksa sana daha da mı yaklaştım Hande? Yoksa gecenin gözleri ben miyim?

Özleniyorsun Hande, hasretin çok zor, hasretin çok soğuk. Benden sakladığın o gözleri görmek için gözlerimi kırpmamaya çalışıyorum dört elle sarılarak. Bana yasak elma gibi yasakladığın o gözler neden yasak bana hep, söylesene Hande?

Sende ağlıyor musun halime? Belki de ağlıyorsundur. Ama ağlama Hande, ben sana söz verdim biliyorsun; seni yalnız bırakmayacağıma, senden başkasına çalmayacağıma, yağmurun sesine aldırmayacağıma, rüzgâra kanmayacağıma, ne kadar üşütürse üşütsün sana söz vermiştim biliyorsun. Unuttun mu yoksa? Ben seni seviyorum hala, ama sen bilmiyorsun…

Çalabiliyorum da, söyleyemiyorum artık Hande, ama sana çalıyorum hala. Şarkın sesime karışınca boğuluyorum, nefesimi kaybediyorum; o yüzden kızma bana n’olur? Şarkısın sesime, dudaklarımda sen varsın hala, dudaklarında sen varsın. Zorluyorum ama sesim çıkmıyor; ben söyleyemiyorum artık Hande. Yağmurlar seni söyler hala ve martılar eşlik eder. Yağmurlar seni yankılarken gece olmuş gözlerde, binlerce kez kurumuş tuz oluyor artık, gün yüzü görmemiş yüzlerde.