Yagmurlar Şiiri - Kubilay Tek

Ay düşünce parçalanır gam tutmuş yüregimde
Sallanır gözlerimde zaman hayasızca
Ve yagmurlardan sonra dogar şafak
Azledilecek kadar masumdur
Sineye çekilen çocuksu sancak
Kemani bir yansımadır gögsümde açan çiçek
Oysa avuçlarındaki nemi hissetmekti sevmek
Sarılabilmekti sen diye yastıklara
Masumca seni yaşamak yasaktı mühürlü dudaklarında
Bir sızıntıydı omuzlarında akan saçların
Gözlerinin aradıgı adam olmayabilirim
Ne fark eder oda ugruna ölmezmiydi
Çig kokan teninle yaklaş bana ey bahar
Seninle yaşlanmakmış bir bardak suyu içerken
Neden tutkuludur böylesine aşklar
Karanfil kokulu sokaklarında dolaşmak
Her köşesinde nefret sarılı merhameti bulmak
Her kahkahada bir hıçkırıga sarılmak
Cadde ve sokaklarında bende varım
Gönül dilenen bir dilenciyim
Oysa küçük bir bozuklugun bile yok
Bu hayasızca akından geriye kalan
Düş kırıklıgı ve bir demet karanfil
Oysa bir umuttu sen diye sarıldıgım şarkılar
Sımsıkı baglanmaktı gözlerine aşk
Ardında ahh çekmekti
Zamanı idam ettim gözlerinde
Sus çalma ifadelerini aynalardan
Bırak ıslansın bulutlar
Bana mı tükürür yoksa sana mı aglar
Hüznü en sıcak mevsimde giydim üstüme
Selam söyle dudaklarından uçan kelebeklere
Yagmurlardan sonra büyürmüş başak
Bir gün gözlerimin taa içine bak
Anlarsın ölüler niçin yaşarmış
Ben bakışlarının sılası kendimin gurbetiyim
Kendimden başka bir şey istemiyorum senden
Hiç bu kadar özlememiştim kendimi
Ve yalnızlık…
Ne de güzel bütün yüzlerde seni bulmak
Sonra seni kaybetmek …
Sana dogru uzanan çaresiz elleriyim gönlümün
Seninle bir yagmur başlıyor
Martılar konuyor omuzlarına
Akşamlardan gecelerden senden uzagım
Uzak daglarda esen bir rüzgarsın
Hergün gönlüme esen
Saat gece yarısı söndür lambaları
Uyuda martılar gelsin rüyana
Uykularımda ki şehrazat