Yağmurla Birlikte Şiiri - Recep Kotan

Başka sokakların köşelerinde rastlaşma ihtimali ne küçük
Ve bu küçük ihtimali düşlemek ne büyük yorgunluktu
Rastlaşacak köşeler arama çabası ne büyük sefillik!
Gözleri limanın uzağında süzülen gemi karartısı
Güvertesinde ince bir ışık, kısık gözlerimi peşinden sürükleyen,
Koridor içlerine doğru çekiştiren hülyalı çay buğusu, gölgesi,
Sindikçe iliklere, esrarlı bir saplantıya dönüştüren esans, kokusu,
Ve sakinliği, uslanmaz ümidimi yerle bir eden dinamit lokumu
Şekerli ve acımasız!

Yeniden ümitlendirme hissinin cezbedici tiryakiliğiydi bu
Her seferinde yeniden yerle bir etmek için

Tek bir bakışın böyle bir deliliği tetiklemesi
Düpedüz haksızlık değil mi bu?
Korkunç bir tebessümle kentin yağmurlu kalabalığına dalmak
Islanarak ve küfrederek koşmak sokak aralarında
Kol kola ve düşe kalka aralamak şehrin masumiyetini
Paçalarımızda taksilerden kaçışan sular
Kulağımız tramvay zillerinde
Büyümüş gözlerimin içinde irkilten bir döngüyle damlayan
-Kirpiklerini örten o mahvedici perçemden damlayan- sular
Ve kaçamak bir bakışla dönerken göz ucunda parlayan nokta
Bu nasıl deli bir sarhoşluktur tanrım!
Koru beni…

Cansız bir kırlangıç gibi avuçlarına düşmek içindi oysa
En başından beri tüm çabam
Ardında bıraktığı boşlukta nefessiz kalmak için değil!
Kalbinin çarşaflarına sarılmış yatılı bir talebe olmayı dilerken
Kapı eşiğinde sızmış acemi çocuk gölgesi olabilmiştim ancak
Ölümüme sebep olma ağırlığı örtmeliydi ki artık sevecen yanlarını
Silik hatırama bağlı kalsın hiç olmazsa zihninde tek bir nokta
Sonundan geriye doğru akan bir filmdi yaşadığımız zaman
Başı sonundan belli ve daha başlamadan kabullenilmiş
Bilmezlikten görmezlikten gelmekti benimki sadece
Böylesi daha kolaydı çünkü
Daha az acı vereniydi