Yağmurla Ağlayan Kadın

Yalnızlığının sesini dinlerken boşlukta kaybolmuştu.
Seni arıyordu yağmur yağan caddelerde. İnsanlar koşturuyordu etrafta ve kimsenin farketmediği bir adam olmuştu bu koca şehirde.
Mağaza vitrinlerinde ki camlara bakıyordu hala görünüyor muyum diye ve sonra bir hayalet beliriyordu yanında , ilk başta sen sanıyor onu ama belirginleştikçe aslında kendisi olduğunu farkediyor onunda. İki ayrı adam var şimdi o mağaza camında. Biri senden önceki, biri senden sonra ki.
Yağmur damlaları hızla cama vurmaya başlıyor, yukarıdan aşağıya inen damlalar bir yerden sonra kesişiyor birbiriyle ve aynada görünen hayalette ayni yağmur damlaları gibi iç içe geçiyor o bedende. Ayni beden de iki farklı adamla yaşıyor şimdi. Biri seni hiç tanımamış aşkı hiç bilmemiş, diğeri sensizlikten kül olmuşta yanmış. Yağmur daha da hızlanıyor, su sesleri geliyor akıp giden caddelerden ama bir şey var bir gariplik, çünkü yağan yağmur damlaları ona değmiyor, her yer sırılsıklamken o kup kuru duruyor caddenin ortasında. Anlıyor. Ne Yağan yağmur ne de vitrindekiler yağmur damlaları. Onu ıslatmadan her yeri sırılsıklam eden şey kadının gözyaşlarıydı. O kadar çok seviyordu ki kadın, ağladığı bile bilinsin istemiyordu sevdiği adam tarafından ve değmesin istiyordu onun üstüne bir damla gözyaşı. O kadar çok seviyordu ki yağmur diye saklamıştı gözyaşlarını. O zamana kadar ne diyeceğini bilmeyen adam sonunda bulmuştu kadının adını. Yağmurla ağlayan kadın..