Yağmurdan Şiiri - Özdener Güleryüz

Ağladı durmadan,
Bulutlar.
Benden sonra, bana.
Yücelmiştim,
Yağmurun üzerindeydim,
Güneşteydim.
Kuvvetliydi,
İstekliydi.
Ve kara.
Ve yere batık.
Doluyordu boşluklar.
Birden,
Tabağımda o kemiği gördüm.
O atmıştı.
Sızım sızımdı içim.
O gece bir ara elimi de bırakmıştı.

Koca meydan dardı.
Dudağımı da aldı.
Yağmurdan,
Doydu yer,
İçim,
Camlar,
Ağaçlar.

Yüksekteydim,
Bir nefeste,
Gidilecek yerde değil.
Konuşamazken bu kez,
Görüyordum.
Hızlanırken bulutlar
Aldanan,
Yerinde kalandı.
Bir bağ aradım.
Aramadayım.
Geliyorum.
Tutmuyorum,
Yalnızca geçiyorum.
Üzerinden,
Çöl tozunu siliyorum.
Umutlanmıyorum.
Umutlanırsam
Sabaha kadar
Geçmişi kusuyorum.
On sekiz yirmi beşte
Perşembeleri.
Belki bu gün bile,
Gelsem bile,
Yükünü almıyorum.
Konuşmadan gidiyorum.

Koca meydan dardı.
Dudağımı da aldı.
Yağmurdan,
Doydu yer,
İçim,
Camlar,
Ağaçlar.

ÖZDENER GÜLERYÜZ