Yağmurdaki Adam Şiiri - İhsan Özmen

Omuzların silkinir
Gözlüklerin ıslanır
Adımların sürtünür

Dur adam bu yağmurla
Bu şehirden gidemezsin

Saç diplerinden
Şakaklarına sızar
Bulutlardan kovulmuş
Düşkün damlalar

Kaldırma kafanı
Çağlamayan, pis sularda
Renklerin zevk ü seyrin,
Gökkuşağın göremezsin

Otobüs camlarını
İçeriden silme, silme
Ellerini üşütürsün
Zihnini en olmadık
Düşüncelerle kuşatırsın

Topuklarını boşa
Vurup durma adam durma
Kendi ayaklarınla
Kendi kendini ezemezsin

Geceleri, sokak lambaları
Yanar yol kenarlarında
Önlerinde durup öylece
Akrep ile yelkovanı
Yoklarsın her defasında

Kaybettiğin yolları
Bilmeyenlerine sorma, sorma
Dolanır, ıslanır, aldanırsın da
Gideceğin yerin yakınına bile
Varamazsın...

En doğrusuydu mendilci çocuğun
İnandığı yalanlar
Beyazdı en azından
Ambalajı içinde kuru kalmış
Bir paket kağıt mendil kadar
Dahi değeri olmayan
Mendilci çocuklara bakma, bakma
Yağmur şiddetlenir ruhunda
Boğazında yere çökmüş, felçli
Koskocaman bir düğüm
Donar kalbi vicdanın
Donar buruk bakışların
Baharı getirmeden kuru dala
Çiçeklerin açtıramazsın

Kuşlar da yalan söyler
Güneş sönük gülünce
Sonbahar yağar şimdi
Ay, dolunup kalınca
Yerini, yurdunu sorma
O güzel kadın kimdi
Unut şimdi kendini
Asfalt caddelerinde
Yolunu yitirip kal
Bu aşıklar şehrinde

24.08.2011 İstanbul