Yağmurda Yürümek... Şiiri - Süleyman Saylan

YAĞMURDA YÜRÜMEK...

Yağmur başladı çisem çisem,
Kirpiklerimden süzülüp
Yanaklarımı okşadı damlalar
Duygulu bir el gibi...
Dudaklarım nemlendi,
Islandı.
İçim bir serinlikle tutuşup yandı,
Duygularım köpürdü hafiften...
Uyku öncelerinin
Tatlı uyuşukluğunu veren nem
Kamçı gibi indi,
Ortalıkta tanımsız
Ve doyumsuz bir koku gezindi,
En can alıcı cinsinden...
Koşar adım köşeyi tuttum,
Kendimi
Bir sokak lambasının altında buldum;
Tepemde şemsiye,
Boynu buruktum.
Belli ki üşümüşüm,
Sokak lambasının aydınlığına sığındım
Gözbebeklerimle...
Işık hüzmeleri uzandı;
Birbirlerini başı boş kovalayan,
Özlem yüklü damlaları aydınlatarak.
Şemsiyemin üstünden kızgın mart kedileri geçti,
Sonra ordu ordu askerler...
Nem yüklü, serinlik yüklü taneler.
Korkudan yoksun,
Hızlı hızlı koşup
Tellerin ucundan sarktılar,
Işık huzmeleriyle kucaklaşıp
Yakamozlaştılar...
Sonra yere indiler
Ve güçsüz düşüp,
Yollar boyu serildiler.
Kimileri tozlu kaldırım taşlarını temizledi,
Kimileri de;
Nereye gittikleri belirsiz,
Sabırsız ve güçlü ayaklarla çiğnendi,
Ezilip inlediler, inlediler...
Can havliyle biriktiler yeniden,
Kenetlenip kümelendiler ayak izlerinde.
Suya özlem çeken toprağın kokusu
Duygulu bir el gibi
Yüreğimi alıp götürdü belirsizlere...
Yüzümü yalayan ürpertici nem,
Tatlı bir serinlikle okşadı içimi...
Nasıl da doyumsuzdu,
Bir tadımlık mutluluktu
Yağmurda yürümek...

Süleyman SAYLAN
(Ankara,15.04.1971)
Şiirin tüm hakları Süleyman Saylan'a aittir.