Yağmura Yenildiğim Gün Şiiri - Ozan Erdem

Yağmura Yenildiğim Gün
Yağmura yenildiğim gün
Kıyıya vurmak üzere olan dalganın
Tam köpürdüğü yerde uyandım.
Üst üste binmiş evler
Ve gelgitler
Şehrin ışıklarında yandı
Gecenin serinliğinde yanmış bir kadın
Yatağına uzandı
Yüzünü çıkartıp komidine bıraktı.
Bir adam yatağına uzanamamış
Biriktirirken geceyi içinde
Kimsesizliğe takılmış oltasının ucu
Çöpe atamadığı düşüncelerin sonucu
Hayatı gıcırdıyordu tahta parkeli evde.

Yağmura yenildiğim gün
Her zaman eve gitmek için
Yürüdüğüm yol değişikti
İnsanların yüzleri karanlık
Binaların türküleri kısık sestendi
O anda
Çocukların sıkıca tuttukları,
Umutlarını sakladıkları annelerinin avuçlarında
Ters dönmüş düzelmeye çalışan bir sineğin çırpınışında
Sevgisinin fişini çekmiş insan müsveddelerinde
Kış boyunca uğranmamış bir sahil kasabasında
Eline bir güvercin konacak
Sevinci kanatlarında, coşkusu kanatlarında
Kanatları avucumda.

Yağmura yenildiğim gün
Cetvelle çizilmiş hayatlar gördüm
Zikzakları hep düz, mevsimleri hep güz
Denizden ıslak yürekler süzdüm
Çakıl taşları, kumlar kaderim
Suya yazılmış yazıların çıktısını aldım
Çırılçıplak bir doğruyu müstehcen saydım
Yalnızlığımı rengarenk boyadım
Üstüne düşen yağmur damlalarıyla uyandım
Gökkuşağıymış aradığım.

Yağmura yenildiğim gün
Tamamen yenildiğimi anladım
Bir hamleyle maçı kurtarırım derken
Yerden kalkamıyorum artık
İçi boş gökgürültüleri
Boş sokak
Akıp gidiyor başımı sıyırarak
Hep korktuğum yüksekler
Artık deniz seviyesinde
Koştura koştura yağan yağmurun pençesinde.
Karanlığa sarılıyor şehir
Ellerinde yanmayan birkaç mum
“Gidiyorum” diyor bir adam
Kimsenin umrunda değil.
Despot bir karanlığa kaderini bırakacağına
Açılmayan bir kapının önünde duracağına
Bir dalgaya bin
Denizler aş
O zaman içindeki maviliği bulursun
Yavaş yavaş!

Yağmura yenildiğim gün
Beklediğim geldi
Özlediğimden haber geldi
Karşı dama bahar geldi
Güneşin yüzüne kan geldi
Mutluluğa sıra geldi
Yüzüne bir güzellik geldi.
Ateşsiz, alevsiz ve dumansız yanan yüreğim
Geceye sarılırken
İçimdeki kalabalık çizik çizikti
Üzerinden yüzlerce kez tren geçmesinden.

Yağmura yenildiğim gün
Yağmur damlalarını topluyordum ellerimle
Gözlerin geldi ellerime
Gökkuşağı yağmurdan habersiz
Güneş bulutlardan izinsiz
Bakışların penceresiz
Tanıdık bir yüzsüz
Geçip gittik sokağından.
Herşeyi unutup denize atladım
Yıkadım gençliğimi,
Çocuksu masumiyetimi
Bu sefer gözleri geldi gözlerime
Ölmüştü diri diri.

Yağmura yenildiğim gün
Hiç durmadan yağan güneş
Hüzünle boyanmış, yavaşlamış
Bir hayat kesiti
İç içe geçmiş bir kayıp.
Faili meçhul bir zaman kıyımı
Yanıp sönüyor
Karşı köşede duran kadının gözlerinde.
Söylenmemiş sözler
İsyan bayrağını çekmiş
Özgürlük istiyorlar
Siyasi, silahlı mücadele
Onca kayıp, tonca ölü tam sonuç vermiyor
Özerklikle yetiniyorlar.

Yağmura yenildiğim gün
İnsanlık gördüm
İnsanlar arasında
Çamaşır makinasından çıkmış, temiz
Vücutlarından ağır yürekler gördüm
Tonajı açmış, yola çıkmış izinsiz.
Kapağı açılmamış sevdalar gördüm
Bir daha okumak için
Ucu kıvrılmış bir kitap sayfasında,
Gözünden düşüp duran gözlüğün
Sıkılmamış vidasında.
Onu gördüm.
Seni gördüm.
Beni gördüm.
Çözdükçe daha da karışan bir kördüğüm.