Yağmura Mektup Şiiri - Gülşen Karaköse

Özlediğim!
Seni bekledik aylarca...
Köşe başındaki ağaç her seher,
Gelmen için dua eder.
Bülbülümüzde değişti.
Onun şen şakımalarının yerini,
Yanık niyazlar aldı.
Uğruna şafak vaktinde kalktığı gülü,
Gülmüyormuş artık.
Sadece bu kadar da değil Özlediğim.
Geçenlerde garip Ali'yi gördüm.
Bükük boynu daha da çok bükülmüş.
Derdini sordum:
Bu sene hasat olmadı, emeğimi korumadı dedi.
'Biliyorsun bu sene'
Evet biliyorum Ali dedim.
Hasadı satıp Kınalı Ayşe'mizi getirecektik.
'Neyse' dedi Ali kısmet değilmiş seneye...
Biliyorsun değil mi Özlediğim
Çiftçinin yeni senesi tükenmezmiş.
Dur, dur daha bitmedi Umut Çiçeğim...
Bizim Derviş Dede'yi bilirsin,
Hani şu nur yüzlü, gani gönüllü ihtiyar.
Son günlerde onunda ağzını bıçak açmaz oldu.
Tek başına gider çardaklı dediğimiz dağa,
İtine itine çıkar en yüksek kayaya dua etmeye başlar.
Onu orada gördükçe, yüksekte olanlar,
Yaradan'a daha mı yakın sorusu gelir aklıma.
o zaman derim teyyareyle gidenler daha mı yakın
Gel de söyle Özlediğim daha mı yakın.
Biz sensiz olamıyoruz olamayız da...
Toprak ılık şefkatine hasret, doğa dantel dantel örüşüne...
Sana meyilli olan asi gönlümüzü evhamlara kaptırmadan gel.
Gel de ağacımız kurumasın
Gelde gülümüz yine gülsün.
Bak bu sefer iş değişti;
Bülbülümüz önce senin için sonra gülü için coşacak.
Gel de Garip Ali'mizin boynu daha da bükülmesin.
Gelde Kınalı Ayşe'mizin kınası silinmesin.
Gel de Derviş Dedemiz dağlar da yorulmasın.
Gel artık Billur Damlam.
Yüreğimde ki buğu tükenip kurumasın.
Senin için Yaradan'a sessiz sessiz niyazlarda bulundum.
Umutluyum geleceğinden.
Biliyorsun biz seninle yoğrulmuşuz,
Senin yokluğunda biz zaten yokuz...