Yağmura Mektup III

Ey Yağmur! iniyorsun yine göklerden lif lif,
Katı kalplere, Hakk’ın sunduğu rahmetten teklif!
Sen dışarıda, benden çok çok uzaklardasın;
Dünya hapsindeyim, camımda birkaç kalıntın...
Sunulmuş gibi, bir kısa görüşme, hapiste;
Parmaklık ardından uzanan ellerim pis de,
Bir nazar-ı aşkla baksan, temiz eder aşkın,
Cezâmla memnun kalırım, müebbeti aşkın...
Gaflete dalmışım, aşktan uyku tutmazken, âh...
Uyanıp da zûlmetten, senle kalksam bir sabah.
Hava yağmurlu, seni izliyorum avluda,
Düşünüyorum: Dünyanın dayanmış kolu da,
Asılmış çekerken beni, kalbimi kanattım,
Aşk cinayeti işledim de, nasıl muafım?!
Toprak olam bu dâvâda; yok ölüm korkusu!
Benden zûhur etsin yağmurla, aşkın kokusu!
Yanıyorum, yanıyor... Sığmaz içim içime;
Söndüreceğine, körüksün can ateşime...
Yağdıkça, gözlerimden, hep yaşlar boşanıyor,
Dünyaya âşık nefs, üç talâkla boşanıyor!
Öyle yağ ki, sular altında, kalayım bir ada;
Sana baksın gözlerim; dünyaya etsin veda!
Rahmet fazla geldi... Taşkınlık... Ayaklar çamur!
İnsan pek nankör; gülleri ezer de unutur!
Kalır mı yağarken sen, kanlı ellerde bir iz?!
Yola koyulduk suçlu ellerle; takibindeyiz!..

Dönmedi, mektubu gagasına bıraktığım kuş;
Uçuyordur kanatsızca, kalbinden vurulmuş...
Pek sâdıktı; benim zannederdim, onun sahibi;
Doğru... Aşkına kimin ihânet etmezdi ki kalbi.
Sen, varlığın, yeşermek adına tek muhtacı!
Sen! Hakîri padişâh kılan, İnsanlığın Tâcı!..
Hayat, büyücü; bağlı on bir sihirden düğümü;
Muavvizeteyn aşkın çözer birden düğümü!
Tüm kalbimi süzdüm, döktüm ortaya şiiri...
Yokluğunla ben, nefessizce yaşayan diri..
Aşılır mı, önümdeki engeller, duvarım?
Varım ki yaşıyorum; o hâlde ümit vârım!